پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

دکتر عبدالکریمی قرائتی انتقادی نسبت به علم دینی دارد. بنظر می رسد ایشان علم را با رویکرد ابطال گرایی و اثبات گرایی مد نظر قرار داده و دین را با رویکرد مطلق، نگریسته و در نهایت نتیجه می گیرد که نزدیک سازی یک پارادایم نسبی و ابطال پذیر با یک پارادایم مطلق، امکان پذیر نبوده و اقدام به نقد علم دینی می کند. این برداشت همان قدر دارای خطا است که برداشت برخی از صاحب نظران حوزه از علم دینی خطا دارد. این گروه، دین را امری مطلق دیده(پیش فرض یکسان بودگی امر مطلق دین با فهم کامل از دین، در ناخودآگاه آنان است) و معتقدند که مشروعیت هر علمی، منوط به تایید شدگی توسط آیات و روایات دینی است. بنظر می رسد ، بر هر دو برداشت، انتقاداتی وارد باشد.

علوم انسانی جدید امری است که در یکی دو قرن اخیر شکل گرفته است. این علوم انسانی تنها در غرب متولد شد. در هیچ جای دیگری از جهان علوم انسانی شکل نگرفته است و اگر شکل گرفته از غرب رفته است. همه سنن تاریخی و همه فرهنگ‌ها -نمی‌گویم که انسان‌شناسی نداشته‌اند، انسان‌شناسی اسطوره‌ای داشته‌اند، انسان‌شناسی دینی داشته‌اند، علم النفس داشته‌اند، انسان‌شناسی عرفانی داشته‌اند- اما انسان‌شناسی به معنای علوم عمدتاً تجربی جدید بخشی از نظام اپیستمیک علمی جدید است. این نظام اپیستمیک یعنی تفکر علمی فقط و فقط در غرب شکل گرفته است به بیان دیگر این نظام علمی جدید به تبع ظهور عقلانیت جدید بوده است.